Eliaszówka- krótki i widokowy spacer

Na Eliaszówce byliśmy już 3 razy ale dopiero podczas ostatniego podejścia udało nam się w pełni podziwiać panoramę roztaczającą się z wieży widokowej stojącej na szczycie. Ciekawość tego co stamtąd widać zwyciężyła i po kolejnych „niepowodzeniach” w końcu coś zobaczyliśmy. Byliśmy tam zimą i latem stąd też mogę powiedzieć , że Eliaszówka jest dobrym pomysłem na niedługi spacer na każdą porę roku. Wędrówka jest przyjemna, niewymagająca i może być traktowana jako rozgrzewka przed dłuższymi trasami lub jako zwiastun i zachęta do eksploracji wszystkiego co czeka  na nas w Beskidzie Sądeckim. Eliaszówka to również doskonały pomysł na spędzenie „lajtowego” popołudnia w towarzystwie spektakularnych widoków na Tatry z nieodległej polany Litawcowej. Ruszamy w kierunku Obidzy i Eliaszówki.

„Do trzech razy sztuka” to przysłowie, które sprawdziło się u nas doskonale w przypadku Eliaszówki. Dopiero za trzecim razem udało nam się rozejrzeć ze szczytu i rozpoznać okoliczne wierzchołki. Wcześniej jakoś się nie składało bo albo mgła albo śnieg albo kiepska przejrzystość powietrza.

Nie poddawaliśmy się jednak i w końcu trafiliśmy na sprzyjającą aurę. Trzeci raz na Eliaszówce znaleźliśmy się trochę przypadkiem. Gorący letni dzień i  burze prognozowane na popołudnie nie zachęcały do długich spacerów , z drugiej  strony nie chcieliśmy spędzić pięknej niedzieli w domu. Nie pozostało nic innego jak zorganizować sobie krótszy spacer. Wsiedliśmy do samochodu i doszliśmy do wniosku, że zdecydujemy w drodze gdzie powędrujemy. Rozglądając się po okolicy przypomniałam sobie o Eliaszówce. Niedługa trasa , raptem 3,5 km , w dodatku głównie biegnąca lasem i wieża widokowa na szczycie. Wszystko idealnie do siebie pasowało w kontekście pogody, temperatury itp. Obraliśmy kierunek na Piwniczną i dalej na Obidzę.

Już sam dojazd na miejsce był bardzo przyjemny ponieważ okolica jest cudowna. Zielone wzgórza i leniwie płynący Poprad to uroki podróżowania po Beskidzie Sądeckim. Dotarliśmy do Piwnicznej i przejechaliśmy przez urokliwy rynek. Warto na chwilę zatrzymać się w tym niewielkim miasteczku położonym nad Popradem. Obszar Piwnicznej rozpościera się od wysokości 357 m do około 1140 m gdzie znajdują się najwyżej położone gospodarstwa. Założycielem miasta był Hańko, mieszczanin pochodzący z Nowego Sącza. Pierwotna nazwa osady to Piwniczna Szyja, która odnosiła się do „wąskiego przesmyku, gardziela”, czyli charakterystycznego zwężenia rzeki Poprad w okolicach dzisiejszego Międzybrodzia. Sama nazwa Piwniczna pochodzi od „zaciemnionego przez cień gęstego boru wjazdu do miasta od strony północnej”. Istnieje również alternatywne wytłumaczenie nazwy Piwniczna, lecz jest ono jedynie ludowym przekazem utartym w tutejszej tradycji. Otóż różne wzmianki wspominały o tym, że w Piwnicznej i okolicy były miejsca, gdzie istniały podziemne przejścia, tunele, szyby, lochy itp. Około 1880 roku odkryto w Piwnicznej źródła wód mineralnych. Popularna „Piwniczanka” pochodzi z tutejszej rozlewni. Tuż przed mostem skręciliśmy z drogi nr 87 w prawo, w kierunku stacji kolejowej i za chwilę kolejny raz w prawo na Obidzę. Im wyżej tym droga stawała się węższa i powiem, że zimową porą podjazd na górny parking może być nie lada wyzwaniem. Wiemy to po swoich doświadczeniach z grudnia ubiegłego roku kiedy to nasze auto „nie dało rady” i zostało na przydrożnej zatoczce. Do góry wyjeżdżały tylko miejscowe terenówki.

Podchodząc na własnych nogach już na wysokości prywatnego schroniska Bacówka nad Obidzą pojawiały się pierwsze rozległe widoki na Beskid Sądecki z Pasmem Jaworzyny Krynickiej. Latem podjazd nie powinien stanowić kłopotu ale w ostatnim czasie wjazd na Obidzę został uregulowany i zgodnie z prawem samochód powinien zostać niżej na dużym parkingu Dolina Czercza lub nieco mniejszym (kilka miejsc) przy nowej, drewnianej wiacie.

Wspominam o parkowaniu ponieważ jakiś czas temu można było wjechać na samą górę w okolice Czerwonej Młaki i zostawić auto na niewielkim placyku przy wiatach turystycznych. Obecnie obowiązuje tam zakaz wjazdu , nie dotyczy mieszkańców Obidzy. Kiedy już „ pokonamy” transportowe schody możemy w końcu ruszyć na szlak:).

Z parkingu wróciliśmy kilkanaście metrów do szlakowskazu na Przełęczy Gromadzkiej. Dzień był słoneczny i coraz cieplejszy więc 3,5 km do wieży widokowej na Eliaszówce były w sam raz. Ruszyliśmy zielonym szlakiem przez las. Początek szlaku to właściwie płaska, szutrowa droga. Znaki od czasu do czasu odbijały z duktu w leśną ścieżkę aby za chwilę powrócić na główny trakt. Las i wszechobecne kałuże łagodziły narastający upał więc ani George ani my nie odczuwaliśmy wysokiej temperatury.

Zielony szlak biegnie grzbietem Eliaszówki wzdłuż granicy polsko- słowackiej. W drodze na szczyt otwierają się widoki na Radziejową, Wielki Rogacz, Niemcową, i pasmo Jaworzyny Krynickiej, szczególnie ładnymi  i ciekawymi widokami delektowaliśmy się  z polany Stacje Górne (930 m), gdzie umieszczone są tablice informacyjne i opisana panorama.

Już tradycyjnie zrobiliśmy sobie krótką przerwę na sesję fotograficzną i ruszyliśmy dalej.

George kocha tarzanie się w trawie i widząc takie ogromne, zielone pole absolutnie nie odmówił sobie przyjemności. Jak widać niewiele mu do szczęścia potrzeba.

O samym szlaku trudno napisać coś więcej oprócz tego że był łagodny i przyjemny. Przed samą Eliaszówką pokonaliśmy lekkie podejście ale nie stanowiło ono żadnego wyzwania, a raczej było urozmaicenie całej trasy. Niewymiernym plusem szlaku jest to , że możemy bez obaw wędrować nim o każdej porze roku. Jak wiadomo zimą czasy przejścia mogą znacznie się wydłużyć ale w przypadku szlaku na Eliaszowkę, jego  niewielki dystans jest jak znalazł. Szczyt Eliaszówki jest zalesiony ale stoi na nim około 20 m wieża widokowa z której przy dobrej widoczność panoramy są cudne.

Dzisiaj i nam w końcu było nam dane zobaczyć te urokliwości. Eliaszówka mierzy 1023 m npm i jest najwyższym szczytem Gór Lubowelskich będących częścią Beskidu Sądeckiego. Ze szczytu można zejść do słowackiej miejscowości Litmanova.

Korzystając z pięknej pogody ile sił w łapach i nogach wbiegliśmy na najwyższe piętra wieży widokowej. Chyba Wam wcześniej nie pisałam ale George na odległość wyczuwa wieże widokowe i jak kozica wbiega na ich szczyt…. nie mam pojęcia skąd to ma! Łaskawość aury pozwoliła popatrzeć na otaczająca okolicę. I tak na pierwszym planie widzieliśmy Wielkiego Rogacza, Radziejową i Przehybę, dalej Gorce i wierzchołek Trzech Koron.

Po przeciwnej stronie rozciągało się pasmo Jaworzyny Krynickiej, a na południu delikatnie zarysowały się Tatry. Widok na Tatry jest nieco przysłonięty przez wysoko rosnące drzewa ale można użyć oczu wyobraźni i będzie pięknie. Poza tym do arcymistrzowskich widoków na Tatry jeszcze dziś wrócimy.

Na szczycie Eliaszówki znajduje się wiata i miejsce na odpoczynek. Po obfotografowaniu okolicy wracaliśmy na parking tą samą drogą. Z Eliaszówki można zejść w kierunku Piwnicznej -Zdrój, kontynuując marsz zielonym szlakiem, Kosarzysk idąc do Chatki Magóry lub do Litmanovej (Słowacja, szlak żółty).

A… jeszcze obiecane Tatry. Z parkingu na Obidzy wystarczy podejść kilka kroków w kierunku Wielkiego Rogacza i zatrzymać się na rozległej Polanie Litawcowej (952 m npm). Na temat widoków nie napisze nic, sami zobaczcie na fotografiach.

Niedzielny spacer zakończyliśmy kawą i zimnym piwkiem nad Popradem, na tarasie hotelu Czarna Owca ( niestety z psem nie wpuszczają do środka). George dostał miskę z wodą i wylegiwał się w słoneczku, a my wsłuchiwaliśmy się w szum rzeki. I taki niby krótki, niepozorny spacer a dzień był naprawdę udany. Ps. znam w tej okolicy „tajne” miejsce z rewelacyjnymi kozimi i owczymi serami, są najlepsze!

PRAKTYCZNIE:

• dojazd na Obidzę : w Piwnicznej tuż przed mostem na Popradzie skręcamy z drogi nr 87 w prawo i za chwilkę znów w prawo ( znaki na Sucha Dolina, Obidza)
• parkingi: Parking Dolina Czercza ( duży, bezpłatny), nieco wyżej obok nowej drewnianej wiaty znajduje się mniejszy , na kilka aut, obecnie w okolicach Czerwonej Młaki , przy wiatach turystycznych gdzie kiedyś funkcjonował parking obowiązuje zakaz wjazdu ( nie dotyczy mieszkańców), więcej informacji na ten temat tutaj :https://www.piwniczna.pl/uwaga-zmiana-organizacji-ruchu-na-obidzy.html
• start wycieczki z Przełęczy Gromadzkiej, zielony szlak
• z Eliaszówki można zejść: w kierunku Kosarzysk kierując się niebieskim szlakiem rowerowym , w kierunku Litmanovej na Słowacji ( szlak żółty), w kierunku Piwnicznej Zdrój ( znaki zielone)
• czas: 2,25 h; dystans 7,20 km; wznios 264 m
• ponieważ na szlaku nie ma schroniska podaję informację gdzie możecie coś zjeść lub pójść na kawę ( w tych miejscach psy mile widziane) : Kawiarnia Magdalenka i Restauracja pod Kasztanami w Rynku w Piwnicznej- Zdroju